De vraag of ik mijn ervaring en bijwerking(en) wil blijven delen met Roaccutane, ontvang ik nog wekelijks. Vraag je je nu af? Waarom ben je gestart met Roaccutane, zan? Lees dan even de eerste blog! Je kan ook de blog na een maand lezen.

Ik heb foto’s gemaakt van mijn gezicht zonder make-up, wil je dit niet zien, scroll dan gewoon niet naar beneden 🙂 

We zijn nu 9 maanden verder, en nog een maand te gaan. En eigenlijk, ik ben er best wel klaar mee. Vooral doordat ik het nu heel erg fysiek, maar ook mentaal begin te merken. Elke maand heb ik weer iets nieuws te accepteren, wat wel en wat niet meer kan. Dat valt soms zwaarder dan dat je je kan voorstellen. Ben ik positief over het resultaat? Ja, en nog geen moment spijt dat ik hiervoor heb gekozen. Alleen de bijwerkingen, daar ben ik echt klaar mee. Ik mis mijn ‘oude’ / energieke ik.

Maar, wat merk je precies van de roaccutane?

In principe heb ik weinig te klagen over de bijwerkingen. Deze zijn nog exact hetzelfde aan het begin (thank god). (Wil je die nogmaals lezen, dat kan hier). Sommige bijwerkingen heb ik in afwisseling. Onderstaand geef ik enkele voorbeelden:

• Meer of sneller vermoeid. Ik heb echt meer dan 8 uur slaap nodig, anders ben ik de dag erna echt moe. Positief punt: ik kan tegenwoordig wel uitslapen!
• Oma wordt wakker! In de ochtend ben ik redelijk stram, en heb ik even de tijd nodig voordat mijn lichaam ‘wakker’ is. Hierdoor sport ik ook niet meer graag in de ochtend, maar vind ik het wel fijn om even te wandelen of te stretchen.
• Minder sporten/bewegen. Dit was wel echt moeilijk om te accepteren. Hoe makkelijk ik 2x op een dag ging, ga ik nu ongeveer 4-5 keer per week. Daarnaast kan ik niet, én een verre wandeling maken, én sporten op één dag. Dit vond ik echt super stom, maar probeer het nu te accepteren. Hoe lastig ik dit nog steeds vind!
• Heb ik nog wel ergens zin in? Dit is meer iets van de laatste maand/maanden. Gelukkig kwam ook uit mijn laatste bloeduitslagen dat deze achteruit waren gegaan, en kon ik het hieraan goed linken. Een fijn punt dat je goed onder controle wordt gehouden door het ziekenhuis. Ook weer een klein stukje acceptatie, maar ik mis soms wel mijn eigen ik!
• Ik val uit elkaar. Gewrichtspijn? Blaasontsteking? Spierpijn? We maken er thuis steeds meer een grapje van, maar volgens mij heb ik bij het ziekenhuis/de huisarts en de fysiotherapeut een abonnement lopen! Meer reden om echt lief voor mezelf te zijn, ook al vind ik dat soms nog best lastig! (note to self ;))

Positive vibes

Het is ook niet gek dat het lichaam steeds vermoeider raakt met het verwerken van de medicatie. Het blijft tenslotte erg zware medicatie, en zal je altijd goed moeten overleggen met je arts/dermatoloog. Ik ben nog steeds heel blij dat het ziekenhuis je strak onder controle houdt.

Daarnaast is mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld ook positief gegroeid de afgelopen maanden. Het zit vooral ook in de kleine dingen, waar je met een ‘mooie’ huid niet snel over zal denken. Bijvoorbeeld:

• Het opstaan in de ochtend. Hoe is mijn huid? Heb ik geen ontstekingen? Zie ik er wel oke uit?
• Geen pijnlijke/trekkende huid meer hebben door ontstekingen.
• Op een mooie dag, wanneer het met een jasje te warm is en je lekker in een topje kan zitten. Het besef hierbij hebbende dat je je niet meer druk maakt om hoe je rug eruit ziet voor anderen.
• Het sporten in alleen een top, doordat je weet dat er geen grote/pijnlijke ontstekingen meer op je rug zitten.
• Het lopen in bikini op het strand, zonder dat je je haar los doet om je rug te verbergen.

En zo kan ik eigenlijk nog wel doorgaan! Ik heb mega zin om deze laatste maand af te sluiten, en ik ben ook erg benieuwd hoe het lichaam terug reageert zonder de medicatie. Over enkele maanden zal ik hierover ook een blog schrijven.

Mocht je vragen hebben, kan je mij altijd een bericht sturen.

Foto’s start (1 maart 2020) + foto na 9 maanden (24 november 2020)

• 

• 

•